Slechte dingen gebeuren in drieën, zeggen ze. Ik ben over het algemeen niet bijgelovig, maar misschien is niemand dat totdat je een spiegel breekt of een penny tegenkomt die op de stoep glinstert.
In een tijdsbestek van 10 dagen afgelopen voorjaar werd ik getroffen door een, twee, drie bijna-onverwachte sterfgevallen. Eén gebeurde voor mijn ogen, hoe verontrustend en toch vreemd vredig. Een ander was een gecompliceerde ouderfiguur, die mijn moeder de titel van weduwe gaf en me deed twijfelen aan grote gevoelens van onopgeloste conflicten en algehele zelfgenoegzaamheid in het leven.
De derde en meest schokkende dood was een vriendje dat mijn hart brak (als ik het conservatieve deel meetel) maar liefst 100 keer. Hij was mijn eerste en zwaarste liefde, degene die me de hele nacht wakker hield van het lachen en andere nachten op de schouders van vrienden huilde. Hij was degene die, met een charcuterieplank en een fles wijn tussen ons in, me vroeg om me te binden en al mijn instincten schreeuwden doe het niet .
Jaren na ons “love you, love you not” verhaal, stopte ik met het vertellen aan mijn vrienden wanneer we samen waren of niet. Je kunt huilend bij een vriend zijn over de eerste breuk, maar niet over de vierde.
Uiteindelijk, door zijn omslachtige en totaal verkeerde manier van mij liefhebben, leerde hij me hoe ik van mezelf moest houden.
Deze mannen waren de meest ingewikkelde figuren in mijn leven – namen die mijn therapeut tijdens onze eerste sessie al heel goed kende. Binnen een paar dagen waren ze weg. Niet aan de andere kant van de stad, met af en toe wat aanvaringen waar ik mee om kon gaan (en gemengde gevoelens waar ik ook mijn best voor kon doen). Van deze aarde weg . Het hele universum voelde uit balans alsof het verlies van hun fysieke lichamen de wereld wiebelig maakte.
Mijn standaardreactie op donkere dagen is om onder de dekens te kruipen. Als een wezen van comfort – volwaardige Stier hier – had ik verwacht troost te vinden in de vertrouwdheid van mijn dagelijkse routine en mijn huis. In plaats daarvan werd de herhaling van bepaalde stukken snelweg, die we samen hadden gereden, belastend. Mijn favoriete deken begon te jeuken. Mijn kunstwerken, stukken die ik altijd heb bewonderd, leken muf.
Toen ik probeerde van huis weg te lopen, vond ik het ergens anders.
Alles voelde vreemd, zelfs mijn eigen stukje ruimte in Minneapolis dat ik zeven jaar lang had aangepast om het meest mezelf te voelen . Als schrijver over huis en decoratie vind ik het meestal heerlijk om de hele dag te schrijven over manieren om je huis te verfraaien. Maar in plaats van dat ik me getroost voelde door het concept van thuis, raakte ik verdwaald in mijn verdriet en werd ik verstikt door mijn eigen bezittingen.
Ik ging ervandoor. Ik liet alles achter, behalve een enkele gevulde koffer. Met een enkeltje naar Los Angeles en slechts een paar kledingwissels, hoopte ik dat de verandering van het landschap mijn overweldigende “het leven is kort”-gevoelens zou stillen. Ik had geen reisplan, geen terugkomstdatum, geen echte plek om “thuis” te noemen. Ik had wel toegang tot het prachtige en gemeubileerde huis van een vriend, dat leeg stond in een buurt vol palmbomen.
“Ik weet het niet, misschien drie of vier weken,” vertelde ik vrienden toen ze vroegen wanneer ik terug zou keren naar Minneapolis. Dat was anderhalf jaar geleden.
In mijn zoektocht om weg te rennen van huis, vond ik het ergens anders. De ruimte, zowel fysiek als figuurlijk, van de kleine dingen die mijn verdriet zouden triggeren, hielp mijn gebroken hart te helen.
Er zit iets in het leren van nieuwe straten, het bewonderen van nieuwe bloemen, het ontmoeten van nieuwe vrienden en het leren van de eigenaardigheden van een nieuw huis. Het balanceert een gevoel van erbij horen met nieuwsgierigheid, intimidatie en ontzag. Thuis zijn niet de muren waarbinnen je leeft, dat is een huis.
De spar / Leticia Almeida
Een huis is niet gemaakt met een veeg van een perfecte verfkleur of een comfortabele bank, hoe mooi die toevoegingen ook zijn. Een huis is geen adres of een bouwstijl. Thuis is de zucht van verlichting wanneer je de voordeur opent – en daar vind je een waar toevluchtsoord.
Op een dag, waarschijnlijk eerder dan ik zou willen, zal ik terug moeten naar Minneapolis om mijn achtergelaten leven in te pakken. Wanneer ik er klaar voor ben, wacht het op me, een tijdcapsule van een paar items die ik mis (schoenen, voornamelijk) en nog veel meer waarvan ik me niet eens kan herinneren dat ik ze had.
Maar vandaag heb ik het gevoel dat ik een thuis heb gevonden, een dat echt mijn toevluchtsoord is – het zat al die tijd in mij.
